Το αλαφροΐσκιωτο αφελές μυαλό μου

Πέφτει η βροχή αδύναμα με το ζόρι  κυλάει στο ρείθρο

Στάλα  στάλα  προσπαθεί να γίνει  ρυάκι 

οι παρειές μου σχεδόν στεγνές δεν πρόλαβα να κλάψω 

Τα δάκρυα έμειναν μέσα μου παγωμένα 

Όπως και τα λόγια  σου τα κράτησα και αυτά 

μέσα μου

 να στέκονται ογκόλιθοι δίπλα στο ρήγμα της καρδιάς μου 

Δεν με νοιάζει που δεν με βλέπεις  

δεν με νοιάζει που δεν  μ ακουμπάς πια

Με νοιάζει που καταλαβαίνω πως δεν μ άγγιξες ποτέ

Το αλαφροΐσκιωτο  αφελές μυαλό μου σαστίζει στην ιδέα  ότι δεν με έβλεπες 

Ανακαλύπτει πως οι στιγμές δεν υπήρχαν  απλά φτιάχτηκαν απ το ίδιο 

Μια καλημέρα

 μια καλησπέρα

 που ψελλίζω φαντάζουν υπόγειες διαδρομές στο μυαλό σου 

Τις βλέπω να κυλούν  στις φλέβες στο μέτωπο σου 

 να  αναλύονται οι λέξεις  μέχρι να φτάσουν από τα αυτιά στην ψυχή σου 

Στην  ψυχή σου 

Έτσι  μέχρι και αυτό επινόησα

Θα τα αφήσω όμως να  φύγουν 

 απλά μερικές φορές όταν θα κάθομαι στην άμμο 

Θα κάνω  σημάδια πάνω της την αγάπη σου 

Την αγάπη σου 

Και αυτά θα φύγουν θα σκορπίσουν στο πρώτο κύμα 

Που θα τα πάρει μακριά