Παλιό μπρούσκο κρασί
Στα ψηλά χτυπήματα της ταύλας
γεμίζω σύννεφο την καρδιά μυρωμένης μυγδαλιάς
Φως του αυγερινού σε πρωινό με θύελα ζαλίζομαι
καθώς λιώνωσαν το κερί της νιότης με δυο φλόγες
που μαρτυρούν ατέρμονες ιστορίες σε σόλα περασμένων καιρών
αλλόκοτα σαν τσιγάρα όσφρησης της ζώνης του αύριο
Κορυφή της τάσης του ήλιου
πάρε τον άνθρωπο που είναι δεμένος στην άκρη του γλομπ
Στίφτον καλά
Θα βγει στριγκός ήχος βιολιστή που έχασε τις παρτιτούρες του φεγγαρόφωτου
σε συγκέντρωση
για επέτειο
που χρόνια πριν δεν ζήσαμε
Ίσως τώρα να αξίζει να γευτούμε τα πτώματα καθώς πιρούνια αλλόκοτα οι ζωές μας
τους βγάζουν τα μάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου