Ο δρόμος
Αγωνίζονται οι γραμμές να φανούν
Ένα χιόνι
Ψιλό σαν σκόνη
Σαν παγωνιά που σκεπάζει τις σκέψεις
Βία και λέξεις
Και ένα χαμόγελο που λες και το χάραξε μαχαίρι σε λευκό πρόσωπο
Στάζει καλή μου
Δυο σταγόνες
Να λερώνουν το χιόνι
Τα χρώματα καθώς ταξιδεύουν
μας δίνουν το ρυθμό
ψιλό σαν σκόνη το χιόνι
σαν παγωνιά που σκεπάζει τις σκέψεις
μια τελετή να σκεπάζει τα προσχήματα
κι ο δρόμος να αιμορραγεί και να λερώνει το χιόνι
βία και λέξεις
δάκτυλα
που ευγενικά βαδίζουν στα κόκκινα χείλη σου
κάτι καινούριο γεννιέται μαζί με το καινούριο αμάξι μου
το οδηγώ στον ακοίμητο δρόμο
περνώ ανάμεσα σε νιοκτιστα κτήρια
τα στήθη σου
κι ο δρόμος;;
αγωνίζονται οι γραμμές να φανούν
το χιόνι συνεχίζει να πέφτει
καμία σύνδεση
ποτέ δεν θα μπορούσα να αφήσω το παγωμένο κορμί σου να φύγει
τα χρώματα καθώς τρέχουν
μας δίνουν το ρυθμό
θραύσματα
από αστέρια που έγιναν πέτρες στο μυαλο μου
καμία κίνηση
έστω και μικρή
να δείξουμε ότι αρχίζει το επόμενο ……..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Γεμιζοντας το μεγαλο τιποτα Ψυχη Κυλαω αρμονιες σε συνθεση Αναστατωμενος απ το κενο που βρισκω Φοραω παντοφλες μεταξωτη ρομπα Κα... -
Είμαι ένα πεθαμένο πουλί στα σύννεφα χωρίς να μπορεί να πέσει Μόνο προς τα ψηλά μπορώ να πετώ Λες να έχω πεθάνει ; Το φως της ημέρας να...
-
στα σίγουρα χέρια Στην όχθη Εκεί που δεν έρχεται η ορμή στα σίγουρα εντάξει πόσο μπορείς να σε μισείς που δεν μπορείς να γλύψεις τα...
1 σχόλιο:
Τόσο δύσκολο, τόσο επίπονο ήταν αυτό το χαμόγελο βρε Αλέξανδρε;
Απολογούμαι που δεν έχω περάσει ακόμα από το utopia, καλό Σ/Κ φίλε
Δημοσίευση σχολίου