η καταρα!!

της συννεφιάς του ήχους αγρικώ
φτερά
μαλακά στην αρχή μονολογώντας την αλήθεια
αποχρώσεις ύστερα λες και τραβάς τα μέλη τους και αναδεικνύονται οι χάρες
μόνο που δεν είναι στάσιμα νερά
άπνοες λέξεις τις φτήνιας
αυτές αιωρούνται πάλλονται
τρέχουν
και το μυρωμένο ρυάκι της μοναξιάς μου ανήκει
στο τέλος αυτό που μένει είναι να χτυπάω στις πέτρες
καθώς κυλάω σαν ήχος που η ηχός του χάνεται στο πλήθος
είναι τόσο σχετικό
είναι τόσο ήρεμο να το αποδεχτείς
πως ένας ατμός δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σ άλλον
πόσο εύκολο είναι να τ αποδεχτείς
φαντάσου
ονειρέψου
μια φούχτα σύννεφο χωράει τις ελπίδες μου
κι όμως συνεχίζω να φοβάμαι
φοβάμαι
αλυχτούν
οι ζωντανοί να πάρουν μια ανάσα απ τον πεθαμένο
τι κρίμα
αγρικώ της συννεφιάς του ήχους
μην βρέξει και χυθούν οι ελπίδες μου
την ήρεμη γνώση των πολλών αναζητώ
αλλά καθώς κλείνω τα μάτια
ξεπετάγονται
αιωρούνται
αρχέγονες
μνήμες απ το ύστερα της ψυχή σου και ονειροβατούν στο κορμί μου
διαστήματα που μένουν μετέωρα
μου λες πως προσπαθείς
μου λες πως νοιάζεσαι
μου λες πως είσαι μαζί μου
ω μικρό μου σκιουράκι
που ροκανίζεις τα βαλανίδια της γνώσης
αυτά είναι βροχή
στο τέλος της μέρας θα καταλάβεις ότι εκεί ήταν πάντα
κάποτε αρθούν οιμωγές
που θα συνθλίβουν τα τύμπανα
κάποτε της ιστορίας η αρχή θα γενεί τίποτα
κάποτε θα βρέξει και οι ελπίδες μου θα κατακλύσουν τον κόσμο
δεν θα με μόνος στο σκοτάδι
ω πότε θα έρθει αυτή η μέρα που θα γυαλίζουν οι προφυλακτήρες
απ της βροχής της στάλες
σας λέω τότε θαμαι σπίτι μου