Εσύ και γω

ένα σύμπαν 

δυο πλανήτες 

Πητ μπουλ που διασταυρώνονται 

μια Βαβυλώνα σκέψης 

χωρίς την ευχή της προσευχής

πάντα στο μέγιστο έντασης

πάρε με στην πτήση σου, δεν έχει 

καθένας στο δικό του κύμα  να χτυπά με δύναμη 

διάλεξε τώρα την στιγμή που θα επιτεθείς πίσω από ένα όνειρο που δεν είδες αλλά θα μπορούσες Να δεις

πεπρωμένο 

σύμβολα που περνούν ανάμεσα μας σαν καταιγίδα που εκφράζεται σε πεδιάδες

ω μεγάλε  δημιουργέ άφησε μας  μια ώρα  ακόμη  χωρίς να μας  αγγίξεις 

που είναι οι υποσχέσεις που έδωσες

μια πόλη σηκώνεται και ρωτά 

όχι μωρό του δεν μπορείς να τον φτιάξεις 

όσο και ναχεις τα νούμερα κάνε στην άκρη 

και έτσι αφήνω το δωμάτιο να γεμίσει νερό

 το ποτάμι κάνει παράκαμψη μέσα απ το είναι μου 

με παρασέρνει  με γεμίζει με χτυπά με δέρνει στις όχθες του

 και η γή εκεί να λογομαχώ με την ύπαρξη σου 

να λέω μια φορά ακόμη μια φορά

 μόνο μαζί σου 

μια φορά