Πέμπτη

μην κοιτάς το ήλιο



μην κοιτάς το ήλιο δεν είναι από κείνες τις βροχερές μέρες που αυτός θαμπώνει τα
σύννεφα
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τρέχα
Τρέχα
Να κλάψεις στης οιμωγής την ποδιά
Σε σόλο αλλοτινών καιρών η καρδιά μου πάλλεται σαν …..σαν……..
Σπίνος στην ξόβεργα
Όσο και να κοιτάζω τα αστέρια δεν μπορώ να πετάξω
Παγιδευμένος
Ω πόσο ηλίθιος μπορείς να είσαι αδελφέ μου αν νομίζεις ότι μπορείς να τρέξεις
Ακόμη και όταν σφάλεις δεν μπορείς να αισθανθείς άσχημα
Όχι αδερφέ μου δεν έμεινε τριγύρω χρόνος για σένα
Σφαγίασε
Θυσίασε
Στο φεγγάρι
ίσως γεμίσει και σε λυπηθεί
η κορδέλα έπεσε
σαν άλλος Πάρις πρέπει να κάνεις την σοφή διδαγμένη πρόβλεψη
να διαλέξεις
αν μπορούσα να έβαζα τις συγχορδίες τις ψυχής μου σε τάξη
τότε θα μπορούσα να διαλέξω αυτή που πρέπει
πρέπει
είναι κάτι στα σύμφωνα να που χαλάει
π ρ ε π ει
σαν Άγιος επί στύλο
έτσι
δεν υπάρχει πρέπει στο σύμπαν
σαν Άγιος επί στύλο
ξεφεύγω στο σύμπαν
δεν υπάρχω στην διάσταση αυτή
αγόρια και κορίτσια τρέχουν στην άμμο και συ δεν μπορείς να καταλάβεις
γιατί κρεμασμένος εδώ πέρα
δεν μπορώ να με συγχωρέσω
όχι μην κοιτάς το ήλιο δεν είναι από κείνες τις βροχερές μέρες που αυτός θαμπώνει τα σύννεφα
Ελάτε μαζί μου
Ελάτε μαζί μου
μην κοιτάς το ήλιο δεν είναι από κείνες τις βροχερές μέρες που αυτός θαμπώνει τα
σύννεφα
δεν υπάρχει άλλος τρόπος
ακούμπησε το νεκρό δέρμα να με νοιώσεις
ακούμπησε τα ακροδάχτυλα μου να μου πεις καλημέρα
ακούμπησε τα χείλη σου στα βλέφαρα μου
θα ανοίξουν να σε καλωσορίσουν
ο αρχαίος ναυτικός έβγαλε τα βρύα απ το κατάρτι
ξετίναξε απ την μούχλα τα πανιά
ανεβασμένος στην πρύμνη ξεθυμώνει την γοργόνα που χει για να κόβει τ αστραφτερά κύματα
περιμένει το άνεμο
το φύσημα
το αχνό εκείνο μειδίαμα που κάνεις όταν αναπνέεις
μια ανάσα
μια ανάσα χρειάζεται
έλα μαζί μου στ όνειρο που δεν τελειώνει όταν ανοίγεις τα μάτια σου
εκεί που τρέχεις γυμνός στην άμμο
εκεί που τα κοχύλια είναι χρυσά σαν το μυαλό σου
εκεί που οι πηγές είναι γαλάζιες σαν τα μάτια σου
όχι
πόσα μπορώ να πω όταν κυλάει το είναι σου μέσα μου
μάλλον πρέπει να φύγω
η να σου πω όλα αυτά που ξέρω για μένα
ω όχι μην μου επιτρέψεις να σου πω για μένα 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μια μετέωρη νότα να κρέμεται στο αφρό του νερού όταν κτυπάει στα βράχια Κρέμεται για λίγο στα υγρά χορτάρια   και ύστερα ξανά με το σύ...