της συνεφιας του ηχους αγρικω
φτερα
μαλακα στην αρχη μονολογωντας την αληθεια
αποχρωσεις υστερα λες και τραβας τα μελη τους και αναδυκνειονται οι χάρες
μονο που δεν ειναι στασιμα νερα
απνοες λεξεις τις φτηνιας
αυτες αιρουνται παλονται
τρεχουν
και το μυρωμενο ρυακι της μοναξιας μου ανηκει
στο τελος αυτο που μενει ειναι να χτυπαω στις πετρες
καθως κυλαω σαν ηχος που η ηχός του χανεται στο πληθος
ειναι τοσο σχετικο
ειναι τοσο ηρεμο να το αποδεχτεις
πως ενας ατμος δεν μπορει να χωρεσει μεσα σ αλλον
ποσο ευκολο ειναι να τ αποδεχτεις
φαντασου
ονειρεψου
μια φουχτα συνεφο χωραει τις ελπιδες μου
κι ομως συνεχιζω να φοβαμαι
φοβαμαι
αλυχτουν
οι ζωντανοι να παρουν μια ανασα απ τον πεθαμενο
τι κριμα
αγρικω της συνεφιας του ηχους
μην βρεξει και χυθουν οι ελπιδες μου
την ηρεμη γνωση των πολλων αναζητω
αλλα καθως κλεινω τα ματια
ξεπεταγωνται
αιωρουνται
αρχεγονες
μνημες απ το υστερα της ψυχη σου και ονειροβατουν στο κορμι μου
διαστηματα που μενουν μετεωρα
μου λες πως προσπαθεις
μου λες πως νοιαζεσαι
μου λες πως εισαι μαζι μου
ω μικρο μου σκιουρακι
που ροκανιζεις τα βαλανιδια της γνωσης
αυτα ειναι βροχη
στο τελος της μερας θα καταλαβεις οτι εκει ηταν παντα
καποτε θαρθουν οιμωγες
που θα συνθλιβουν τα τυμπανα
καποτε της ιστοριας η αρχη θα γενει τιποτα
καποτε θα βρεξει και οι ελπιδες μου θα κατακλυσουν τον κοσμο
δεν θα μαι μονος στο σκοταδι
ω ποτε θα ερθει αυτη η μερα που θα γιαλιζουν οι προφυλακτηρες
απ της βροχης της σταλες
σας λεω τοτε θαμαι σπιτι μου
φτερα
μαλακα στην αρχη μονολογωντας την αληθεια
αποχρωσεις υστερα λες και τραβας τα μελη τους και αναδυκνειονται οι χάρες
μονο που δεν ειναι στασιμα νερα
απνοες λεξεις τις φτηνιας
αυτες αιρουνται παλονται
τρεχουν
και το μυρωμενο ρυακι της μοναξιας μου ανηκει
στο τελος αυτο που μενει ειναι να χτυπαω στις πετρες
καθως κυλαω σαν ηχος που η ηχός του χανεται στο πληθος
ειναι τοσο σχετικο
ειναι τοσο ηρεμο να το αποδεχτεις
πως ενας ατμος δεν μπορει να χωρεσει μεσα σ αλλον
ποσο ευκολο ειναι να τ αποδεχτεις
φαντασου
ονειρεψου
μια φουχτα συνεφο χωραει τις ελπιδες μου
κι ομως συνεχιζω να φοβαμαι
φοβαμαι
αλυχτουν
οι ζωντανοι να παρουν μια ανασα απ τον πεθαμενο
τι κριμα
αγρικω της συνεφιας του ηχους
μην βρεξει και χυθουν οι ελπιδες μου
την ηρεμη γνωση των πολλων αναζητω
αλλα καθως κλεινω τα ματια
ξεπεταγωνται
αιωρουνται
αρχεγονες
μνημες απ το υστερα της ψυχη σου και ονειροβατουν στο κορμι μου
διαστηματα που μενουν μετεωρα
μου λες πως προσπαθεις
μου λες πως νοιαζεσαι
μου λες πως εισαι μαζι μου
ω μικρο μου σκιουρακι
που ροκανιζεις τα βαλανιδια της γνωσης
αυτα ειναι βροχη
στο τελος της μερας θα καταλαβεις οτι εκει ηταν παντα
καποτε θαρθουν οιμωγες
που θα συνθλιβουν τα τυμπανα
καποτε της ιστοριας η αρχη θα γενει τιποτα
καποτε θα βρεξει και οι ελπιδες μου θα κατακλυσουν τον κοσμο
δεν θα μαι μονος στο σκοταδι
ω ποτε θα ερθει αυτη η μερα που θα γιαλιζουν οι προφυλακτηρες
απ της βροχης της σταλες
σας λεω τοτε θαμαι σπιτι μου
5 σχόλια:
επιτελους.:)
Zentikes είναι υπέροχο! Είναι πραγματικά υπέροχο, υπέροχο, υπέροχο! Μαγεύτηκα!
Roxanred
σου το ειπα γλυκεια μου
πρεπει να ωριμασει και θα
ερθη μονο του
Artanis
ευχαριστω πολυ για το περασμα και για
τα λογια σου
ελπιζω να μεινεις ετσι μαγεμενη και να μας επισκεπτεσαι
Υπέροχο..να αφήσω κ εγώ τις ευχές μου για μια όμορφη εβδομάδα :)
Roadartist
ευχαριστω για το περασμα
αργια σημερα αυκαιρια για νεο τουρ
καλημερα
Δημοσίευση σχολίου