Σάββατο

Ξεχασμένο!


Ξεχασμένο
Έτσι να σύρεται από γωνιά σε γωνιά
Σαν δέμα που δεν παραλαμβάνει κανείς
Σαν πληρωμένο συστημένο που έρχεται και φεύγει
Άγνωστος
Άγνωστος
Αλήθεια μπορεί να με ρώτησαν και μένα κάποια φορά
Δεν αναγνώρισα
Δεν τον ξέρω
Κάτι τέτοιο και η ψυχή
Δεν την αναγνωρίζω
Θυμάσαι ένα κομμάτι του θειου ρεη ;
Η τζωρτζια στο μυαλο μου;;
Κάτι τέτοιο είσαι και συ στο μυαλο μου
Που ξεφτίζει όλα τα άλλα εκεί μέσα τα ξεθωριάζει
Και μένεις εσύ
Αλλά δεν μπορώ να βρω το δρόμο για την δικιά μου τζωρτζια
Κομμάτια στο δρόμο
Όχι γλυκιά μου δεν σε βρήκα
Η ψυχή μου είναι
Θα μπορούσα να γύριζα χρόνια πίσω και να απλά να σταμάταγα σε μια από αυτές
αλλά ξέρεις
ίσως καλυτερα και από μένα ότι δεν είναι το ίδιο
και έτσι μένω να ξεριζώνω τα αγριόχορτα της ύπαρξης μου
σε ένα και μόνο φιλί σου

Τετάρτη

Τι κι αν νοιαστώ!!


Ζέστη
Τόσο που να πονάει στο δέρμα
Ιδρώτας όχι από κίνηση αλλά έτσι να βγαίνει απ τους πόρους και να κυλάει
Απ τους πόρους
Κι ούτε ένα σύννεφο , ένα σύννεφο να σκιάσει την ντροπή
Απ τους πόρους έτσι να κυλάει ελεύθερος
Στα μαγούλα στα χείλια αλμυρός
Μια απόβαση θαρρείς έγινε στο μυαλο μου ξαφνικά
Σαν να λες
Γυρνάω το κουμπί και βλέπω μια ταινία
Μια απόβαση στα αισθήματα
Και παρακαλώντας τα σύννεφα να κρύψουν την φτώχεια μου
Έτσι που ξέροντας απ την αρχή του παιχνιδιού ότι θα χάσω
Να παλεύω με τα θεριά
Σαν μαγαζί αλήθεια χωρίς ούτε έναν πελάτη
Κοιτάω τα ράφια με χαρά η με λύπη ;
Μια ζωή στολίδι στο τίποτα
Μπιχλιμπίδι που το πατάει κάποιος περαστικός χωρίς να λείπει σε κανέναν
Κι η λύπη
Εκεί
Να νοιάζεται για μένα
Εκεί να ορίζει και να ορίζεται
Σφήγκα το είναι
Πασχίζω
Μάχομαι
Ένα από αυτά τα πρωινά θα ξυπνήσω
Και θα τραγουδήσω τον αχό της άνοιξης
Θα περπατήσω στο φως της
Με θάρρος
Θα ακουμπήσω τα χείλια σου και θα πω
Σςςςςς μωρό μου εγώ είμαι εδώ


Τρίτη


Όταν γράφω !!!

Όταν γράφω ναι

Είναι σαν να ξεγυμνώνομαι

Σαν να βγάζω την ψυχή μου στο σφυρί

Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις

Είναι σαν να κάθεσαι με τις ώρες και κοιτάς ένα κομμάτι στο πι σι παλεύοντας αν θα το βάλεις να παίξει η όχι

Η ακόμη

Όταν κοιτάς το ήλιο να λάμπει από την σιγουριά της στέγης

Και λες θα με κάψει;;;

Θα σβήσω;;;;;

Θα τελειώσω ;;;;;;

η

Θα περπατήσω στα παρτέρια χωρίς φόβο αντιμετωπίζοντας την ζωή

Ξέρεις είναι εύκολο μερικές φορές να μιλάω

Ποιο εύκολο να γράφω

Πονάω

Το ξέρεις

Ακόμη και αυτό το αγγιγμα από τόσο μακριά

Ναι πονάει αν μου λείπει

Και γω εκεί να σκάβω

Σε τι ρε στην ψυχή μου να βρω ;;;

Άνθρακες;;;;;

Υπάρχουν μέρες που περπατάω σε δρόμους άλλες μέρα άλλες νύχτα

Και με πιάνει εκείνο το σφίξιμο

Όπως τότε που σε σκέφτομαι

Και αναρωτιέμαι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό;;;

Μήπως όμως είναι αυτό που με κάνει να ζω;;;

Ίσως εκείνο το φιλί;

Όχι το άγγιγμα που δεν ήρθε ποτε

Όταν ένα θνητός ονειρεύεται αυτό είμαι εγώ μάλλον


Μια μετέωρη νότα να κρέμεται στο αφρό του νερού όταν κτυπάει στα βράχια Κρέμεται για λίγο στα υγρά χορτάρια   και ύστερα ξανά με το σύ...