Μια παγωνια που σκεπαζει τις σκεψεις!

Ο δρόμος
Αγωνίζονται οι γραμμές να φανούν
Ένα χιόνι
Ψιλό σαν σκόνη
Σαν παγωνιά που σκεπάζει τις σκέψεις
Βία και λέξεις
Και ένα χαμόγελο που λες και το χάραξε μαχαίρι σε λευκό πρόσωπο
Στάζει καλή μου
Δυο σταγόνες
Να λερώνουν το χιόνι
Τα χρώματα καθώς ταξιδεύουν
μας δίνουν το ρυθμό
ψιλό σαν σκόνη το χιόνι
σαν παγωνιά που σκεπάζει τις σκέψεις
μια τελετή να σκεπάζει τα προσχήματα
κι ο δρόμος να αιμορραγεί και να λερώνει το χιόνι
βία και λέξεις
δάκτυλα
που ευγενικά βαδίζουν στα κόκκινα χείλη σου
κάτι καινούριο γεννιέται μαζί με το καινούριο αμάξι μου
το οδηγώ στον ακοίμητο δρόμο
περνώ ανάμεσα σε νιοκτιστα κτήρια
τα στήθη σου
κι ο δρόμος;;
αγωνίζονται οι γραμμές να φανούν
το χιόνι συνεχίζει να πέφτει
καμία σύνδεση
ποτέ δεν θα μπορούσα να αφήσω το παγωμένο κορμί σου να φύγει
τα χρώματα καθώς τρέχουν
μας δίνουν το ρυθμό
θραύσματα
από αστέρια που έγιναν πέτρες στο μυαλο μου
καμία κίνηση
έστω και μικρή
να δείξουμε ότι αρχίζει το επόμενο ……..

η καταρα!!

της συννεφιάς του ήχους αγρικώ
φτερά
μαλακά στην αρχή μονολογώντας την αλήθεια
αποχρώσεις ύστερα λες και τραβάς τα μέλη τους και αναδεικνύονται οι χάρες
μόνο που δεν είναι στάσιμα νερά
άπνοες λέξεις τις φτήνιας
αυτές αιωρούνται πάλλονται
τρέχουν
και το μυρωμένο ρυάκι της μοναξιάς μου ανήκει
στο τέλος αυτό που μένει είναι να χτυπάω στις πέτρες
καθώς κυλάω σαν ήχος που η ηχός του χάνεται στο πλήθος
είναι τόσο σχετικό
είναι τόσο ήρεμο να το αποδεχτείς
πως ένας ατμός δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σ άλλον
πόσο εύκολο είναι να τ αποδεχτείς
φαντάσου
ονειρέψου
μια φούχτα σύννεφο χωράει τις ελπίδες μου
κι όμως συνεχίζω να φοβάμαι
φοβάμαι
αλυχτούν
οι ζωντανοί να πάρουν μια ανάσα απ τον πεθαμένο
τι κρίμα
αγρικώ της συννεφιάς του ήχους
μην βρέξει και χυθούν οι ελπίδες μου
την ήρεμη γνώση των πολλών αναζητώ
αλλά καθώς κλείνω τα μάτια
ξεπετάγονται
αιωρούνται
αρχέγονες
μνήμες απ το ύστερα της ψυχή σου και ονειροβατούν στο κορμί μου
διαστήματα που μένουν μετέωρα
μου λες πως προσπαθείς
μου λες πως νοιάζεσαι
μου λες πως είσαι μαζί μου
ω μικρό μου σκιουράκι
που ροκανίζεις τα βαλανίδια της γνώσης
αυτά είναι βροχή
στο τέλος της μέρας θα καταλάβεις ότι εκεί ήταν πάντα
κάποτε αρθούν οιμωγές
που θα συνθλίβουν τα τύμπανα
κάποτε της ιστορίας η αρχή θα γενεί τίποτα
κάποτε θα βρέξει και οι ελπίδες μου θα κατακλύσουν τον κόσμο
δεν θα με μόνος στο σκοτάδι
ω πότε θα έρθει αυτή η μέρα που θα γυαλίζουν οι προφυλακτήρες
απ της βροχής της στάλες
σας λέω τότε θαμαι σπίτι μου

Ζητώ

Ζητώ ενα άνοιγμα στα σύννεφα
ζητώ ενα σήμερα χωρίς την παρουσία του αύριο
ζητώ έναν ουρανό γαλάζιο που να μοιάζει με θάλασσα
ζητώ μια θάλασσα που να μοιάζει με ουρανό
ζητώ ενα φως στα μάτια σου που να λένε ναι ήρθε
ζητώ μια μυρουδιά να πλανάτε στον αέρα μετά που θα φύγεις
ζητώ ενα άλογο που καλπάζει στου μυαλού το παράλογο
ζητώ μια ηλιαχτίδα που μπαίνει μέσα μου
ζητώ ενα κύμα να διαβεί τα βράχια και ναρθει σε μένα
ζητώ ενα βράχο που κόβει τα κύματα
ζητώ μια φυλακή να μ αγκαλιάζει
ζητώ μια αγκαλιά να με φυλακίζει
ζητώ ενα ρυάκι
ζητώ ενα ποτάμι
ζητώ μια λίμνη
ζητώ ενα σύννεφο στα πόδια μου να βρέχει
ζητώ εσένα να σαι εδώ
ζητώ εμένα ναμαι κει
ζητώ να μην είμαστε μαζί
ζητώ όταν πεθαίνουμε να γεννιέται μια ζωή

Mην μ αρνηθεις!!

ειναι γραμενο πανω στην μελωδια του johny quitar(νομιζω)



όπου κι αν πας όπου κι αν ζεις σε θέλω
όπου κι αν είσαι μακρυά μου η κοντά
θα σ αγαπώ θα σε ποθώ
σταγόνα
σταγόνα δροσιάς σε φύλο ερήμου στεγνό


όπου πατάς στα βηματά σου θα πατώ
κι αν θες να φύγεις σαν ήλιο θα κρυφτώ
μην μ αρνηθείς
μην μ αρνηθείς καρδιά μου
στην αγκαλιά σου άσε με να χαθώ