Kουραστηκα!!!!!

Το στέμμα
Σαν νέον που ασημοπαιζει στα μάτια μου
Φωτίζει σβήνει
Σβήνει φωτίζει
Χάνετε
Φωτοστέφανο
Πυγολαμπίδα πάνω , πάνω μου
Τρεμοπαίζει
Αγαθός
Άγιος
Σκοτεινός
Αγάπαμε χωρίς να χρειάζεται να γίνω άγιος
Αγάπαμε αρκεί να γίνουμε εμείς
Και ύστερα ας φύγουμε
Ξημερώνει και εγώ κοιτάζω το φεγγάρι να βυθίζεται στο φως
Πόσα ήθελα να πω πριν με σβήσει το φως
Άλλη μια φορά
Και να πέφτω χαμηλά άλλη μια φορά
Πριν με σβήσει το φως
Ποιητής με δύσμοιρο ύφος
Αγκομαχώντας να αρθρώσει την φωνή του
Τα πνευμόνια μου με πνίγουν
Καθώς άλλη μια φορά με σβήνει το φως
Αγαπώ τους φίλους που μιλάνε όμορφα για μένα ;;;
Αυτούς που χτίζουν ενα φρούριο να κλειστώ μέσα καθώς οι ξένοι χτυπούν με δύναμη στα τείχη;;;
Ω μωρό μου είναι αλήθεια
αλήθεια είναι
Θέλω να ανακατευτώ μαζί τους να χαθώ
αλήθεια είναι
έτσι θα με παρασέρνουν
άμοιρος
και γω θα χτυπάω σε αλλά κάστρα με δύναμη
με το πλήθος
αλήθεια
θέλω να χαθώ στο πλήθος
κουράστηκα
πίστεψέ με
ο άνεμος παίρνει την φωνή μου

Aρνακια!! η τα σκουληκια της σηψης

ειναι προιον συνεργασιας το
συγκεκριμενο μενα ακομη ατομο απο δω

Άνοιξε τα μάτια .Τα έκλεισε
Μετά τα ξανά άνοιξε με δύναμη αυτή τη φορά.
Τυφλός.
Έκλεισε τα μάτια και σαν να έβαλε μπρος την γεννήτρια, ήρθαν όλα στο μυαλο του διάδρομοι, δωμάτια, ακόμη και τα χαλιά στο πάτωμα. Λες και φόρτωνες κάποιο σκληρό δίσκο ερχόταν σιγά λεπτομέρειες ,περπάταγε στους διαδρόμους έβλεπε τους πίνακες.
Μπήκε στην κουζίνα άνοιξε το ψυγείο πήρε ενα μπουκάλι παγωμένη βότκα απ την κατάψυξη. Καθώς έκλεινε την πόρτα το είδε. Ένα άσπρο πλάσμα, κάτασπρο, κάτι σαν αρνί χωρίς πόδια .Το χάιδεψε σε αυτό που νόμισε για κεφάλι.
Το μάλωσε ελαφρά .
Σαν να μαλώνεις το γατί σου όταν ανεβαίνει στον καναπέ ενώ ήδη του έχεις κανείς σινιάλο με το δάκτυλο
"σταματά την φασαρία θέλω να κοιμηθώ "του είπε
γύρισε στο κρεβάτι του
τίναξε δυο ροδοπέταλα από το στρώμα του και ξάπλωσε .Άπλωσε το χέρι δίπλα και άναψε το πορτατίφ δίπλα του." Να 'χα και κανά κερί " σκέφτηκε, γελώντας το μυαλο του
έβαλε σε ενα ποτήρι μια μεγάλη βότκα και το ήπιε μονορούφι ,δεν την άντεχε το στομάχι του συνήθως. Ενώ του άρεσε πολύ τον χτύπαγε στο στομάχι .
αναγκαζόταν λοιπόν να βάζει κάτι άλλο πάντα μέσα... ή να πίνει κάτι άλλο.
΄΄ ευκαιρία τώρα ΄΄ μονολόγησε. Το πλάσμα συνέχισε την φασαρία στη κουζίνα
έβαλε ακόμη μια ακόμη πιο μεγάλη (δοση) αλλά αυτή την φορά άρχισε να την απολαμβάνει σιγά. Να μπορούσε να διάβαζε ενα βιβλίο και να έφευγε , σκέφτηκε.
χαμογέλασε
΄΄το μόνο που ταιριάζει είναι η Πέτρα της τρέλας ΄΄
ακουστηκε μέσα του μια φωνή.

Έκλεισε τα μάτια λες και έλεγε ΣΚΑΣΕ στην φωνή

Τον κούρασε το φως και έκλεισε το πορτατίφ δίπλα του. Ευχήθηκε δυνατά για λίγη ησυχία στο μυαλο του και γέλασε με τη σκέψη και μόνο.
Γέμισε το δέκατο ίσως ποτήρι της ημέρας ,το τρίτο της νυχτας, και αποθηκευσε οτι ειχε σε αποθεματα ποτου στο μπουκάλι ανάμεσα στα πόδια του.
Θα έπρεπε να είχε αρχίσει με έναν ήχο. Κάθε τι αρχίζει με ένα ήχο .Η γέννηση με το πρώτο κλάμα, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να είναι κλάμα κι όχι γέλιο.
Προοικονομία ισως. Σωστά;
Κι έπειτα μια μεγάλη αγάπη, με έναν αναστεναγμό,με ένα δυνατό γέλιο...ίσως και ένα τραγουδι.Αλλά σίγουρα με κάτι που θα χάλαγε την "ησυχία".
"Οξυμωρο" σκεφτηκε.Να προσπαθεί να αρχίσει τώρα το βιβλίο του, ζητώντας ησυχία
.Αδύνατο.
Του αρκούσε η βρύση που έσταζε ,η μπουκάλα που άδειαζε και η σπιτονοικυρα με τις υπεραισιοδοξίες απαιτήσεις για είσπραξη ενοικίων.
Γαμωτο
Σπιτονυκοκυρη εχω.
Έσφιξε τα μάτια να μη μπαίνει μέσα τους φως από το δρόμο , και προσπάθησε να θυμηθεί αυτό που πάλευε με τα χρόνια να ξεχάσει.
Τον εαυτό του ίσως...ή μάλλον όχι.
Αυτό που κατάτρωει τον εαυτό του
.Τα σκουλήκια της σήψης του;;
Δεν είναι αστείο;
Κάτι τόσο δικό σου,να σε κατάτρωει και να σε μειώνει στο μισό από αυτό που είσαι.
Μια μουσική .Ίσως να ήταν αλλιώς αν είχε μια μουσική
Τώρα έμενε με αυτό το χριτς χριτς χριτς στο μυαλο του λες και ήταν μια ασυνχρονιστη μηχανή .Και δεν έφτανε αυτό .
Ήταν κιόλας

Φαντάσου να λατρεύεις αυτό που σκοτώνει
Άναψε τσιγάρο για να αναπνεύσει αέρα
Πάλευε μήνες με το βιβλίο του. Είχε καταφέρει να φέρει τα πάνω κάτω.Να γράψει το τέλος του, τη μέση και να αφήσει κενό το μυαλό του για την αρχή του.Πλησίαζε την τελειότητα , με μοναδική ατέλεια την έλλειψη αρχής.
Είπε να αρχίσει λοιπόν με μια περιγραφή του ίδιου.
Στην εφηβεία του ήταν σίγουρος πως θα άλλαζε τον κόσμο.Στα 25 του κατάλαβε πως παραήταν μικρός (ή ο κόσμος παρα ήταν μεγάλος) και είπε να αλλάξει τον εαυτό του.Στα 30 του κουράστηκε να προσπαθεί και θυμήθηκε την εφηβεία του πιάνοντας πάλι το ποτό αγκαζέ. Κι έπειτα πάτησε τα 40 με μόνη συντροφιά τα σκουλήκια και τη δόξα τους.
Και πήρε αυτά αγκαζέ αυτή την φορά. Τα σκουλήκια της σήψης του
Κάτι σαν "τα αρνάκια" που λέγανε ,όταν ανοίγανε τα κεράσια ,τα παραωριμα μεγάλα κόκκινα κεράσια και αφού βγάζανε ενα κακάρισμα ,τα βλέπανε μέσα τους να περπατάνε και με βουλιμιά τα καταβροχθίζανε
Μάλλον αυτά μεγαλώνουν κάποια στιγμή και μεις σταματάμε το κακάρισμα και απλά μας ενοχλεί ο θόρυβος
Δυνάμωσε τη φασαρία μέσα του.
Έπειτα πέρασαν πέντε χρόνια και κατάλαβε πως μοναδικό ψήγμα της προσπάθειας του ήταν τελικά ο εαυτός του.
~Πως να μην μειώνεσαι...σκουλήκια είναι οι σκέψεις και μόνο για δολώματα και βασανιστήρια κάνουν.~
Σώπασε.
Σωπασε;;
Ενα τσιγάρο

Να μπορούσε ενα τσιγάρο.

Ξεφύλλισε το βιβλίο πήγε στην αρχή
Άγραφες σελίδες λευκές σαν το μυαλο του που γέμισε με ενα λευκό πράγμα
Ενα;;
Όχι ,πολλά .
Πολλά λευκά πράγματα στο σκοτάδι

Σκοτάδι ξέρεις τι θα πει;
~"Ησυχία" βαθιά μέσα σου πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις τον εαυτό σου.
Πάρτο, χώρισε το ,και κάπνισε το σε χαρτάκια παθιασμένης θλίψης.
Ίσως να σε σώσει η διαδικασία.




Προσπάθησε να απλώσει τα χέρια να πιάσει τα χαρτάκια.
ψηλάφισε όσο μπορούσε γύρω.
άνοιξε τα μάτια
σκοτάδι
Έτσι ήταν και με εκείνον.
Τα πάντα ξεκινούσαν με ένα κομμάτι σκοτάδι. Το αγόραζε ατόφιο από μέσα του.

Που να καταλάβεις εσύ...

Πλιτς πλομπ πλιτς πλιτς πλιτις πλομπ

Τι περίεργο πράγμα το μυαλο;;
Ακολουθεί ,τουλάχιστον το δικό του ,δυο η τρεις ταυτόχρονα ειρμούς
Κάθεται να γράψει και ταυτόχρονα σκέφτεται τι θα γινόταν αν ήταν εκεί η τι χρώμα έχει βάψει τα μαλλιά της, αλλά τον απασχολεί και αυτή η σταγόνα
Πλιτς πλομπ
Πλιτς πλομπ πλιτς πλιτς πλιτις πλομπ
Το γαμώτο ήταν ότι αφήνει διάφορα ,πιάτα ,ποτήρια πάλι πιάτα το ενα πάνω στο άλλο.
Θα μπορούσε να συγκεντρωθεί στα δυο αλλά αυτό το μπλομπ τον τρελαίνει είναι λες και κάποιος μπαίνει όταν βλέπει καλό Όνειρο μέσα του και του κάνει πλάκα
Μάλλον θα έπρεπε να τα στοιβάζει ομοιόμορφα
Ομοιογενές μίγμα, όσο μπορούσε τουλάχιστον ,κούπες καφέ αριστερά, ποτήρια ουίσκι πολλά ποτήρια ουίσκι στο κέντρο ,ποτήρια μπύρας πολλά και αυτά απ έξω ίσως ,χωρίς να πλατειάζουν
Αυτό το πλομπ ήταν που τον τρέλαινε
Τι όργανο και το αυτί
Μπορούσε να συνηθίσει ενα ήχο ,μονότονο ήχο
Να μην τον ακούει
Να μην τον αισθάνεται
Να μην υπάρχει
Αλλά αυτό το πλομπ ήταν απαράδεκτο
Ερχόταν εκεί που δεν το περιμένεις
Ενώ το περιμένεις
Απαράδεκτο σηκώθηκε και πήγε στον νιπτήρα
Πλιτς πλομπ πλομπ πλιτς πλιτς πλιτς πλιτς πλιτς πλομπ
Ανάθεμα να μπορούσε να καταλάβει;;;
Άναψε τον φως στην κουζίνα ενα ποτήρι ουίσκι το πρόβλημα ;; η η βρύση που έσταζε;;
Την έπιασε δυνατά με μια πετσέτα είχε σπάσει η χειρολαβή και έμενε μόνο η βίδα οπότε και δεν σφίγκει καλά, προσπάθησε να σφίξει κι άλλο
Είναι μερικά πράγματα που αδυνατείς να κανείς
Πχ
Ενα ποτήρι ουίσκι γεμάτο με νερό είναι φυσικό να δημιουργεί κυματισμούς όταν μια σταγόνα πέφτει στο κέντρο της όταν οι κυματισμοί επιστρέφουν από τα πλάγια δυο και τρεις μαζί τρακάρουν με την επόμενη σταγόνα που πέφτει και δημιουργείται το πλομπ
Είπαμε περίεργο πράγμα το μυαλο
Τι γίνεται αν αδυνατείς να μετακινήσεις το ποτήρι ;;;;
Οι σταγόνες ποιο αργά πια εξακολουθούσαν να πέφτουν
Πλιτς……..πλιτς……πλιτς…..πλιτς……πλιτς….πλομπ
Κράταγε το ποτήρι έτοιμος να το τραβήξει απ τον σωρό ,το σκέφτηκε
Ώρα
Δεν γαμιέται μονολόγησε και το άφησε
Αν δεν έχουν λόγους διαφορετικότητας οι σταγόνες γιατί να έχει αυτός;;;
Ξανά έκατσε στο pc τι όμορφα που ακουγόταν ;;;;σαν το δικό του ειρμό στο γραπτό του
Πλιτςς……πλιτς…..πλιτς……πλιτς….πλομπ………..πλιτ…………………………

προς καθε ενδιαφερομενο:

Στην δύση μου
Μοιάζει το όνειρο ,ομίχλη
Υγρό σαν τις ορμές που πάλλονται στα παντελόνια έφηβων παλικαράδων
Σαν άγουρα σπυριά που έρχονται μαζί με την γυναικεία διαίσθηση που γεννιέται μαζί με τα κόκκινα σημάδια στο βαμβακερό εσώρουχο
Κι όμως είμαι κι όμως έγινα
Ομίχλη
Σαν τα δάκρυα που τα βλέπεις στον καθρέφτη να κυλάνε και λες θα τα σκουπίσω και θα φύγουν
Τα σκουπίζεις
Και γίνονται ρυτίδες
Ενόραση
Μια ζωή μισούσε τον ΔΟΝ πως θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος τόσο αφελής;;
Πως θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος για τόσο καιρό που δεν μπόρεσε να αλλάξει κάτι
Ούτε το εαυτό του ;;
Ο γελοίος!
Ξέρεις κάτι;; στην τελική αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ότι άρχισε να μ αρέσει να πολεμάω τους ανεμόμυλους
Θυμίζω ενα μπλουζ που άκουγα κάποτε και δεν τελείωνε ποτέ η σταμάταγε απότομα αφήνοντας σου μια γεύση στρυφνή το στόμα κάτι σαν άρχισες ξαφνικά να μασάς το τσιγάρο σου
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω ,ίσως γιατί ξέρω πως δεν τα διαβάσεις
Θέλω να ξέρεις απλά ότι αυτό που έλεγα ,ξέρεις ;;,θυμάσαι ;;
Δεν μπορώ να αλλάξω είναι η φύση μου έτσι
Ψέματα έλεγα
Μου έτυχαν πολλά παρα πολλά ναι θα μπορούσα να αλλάξω αν το ήθελα
Αλλά ξέρεις, αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι η εικόνα
Που με βλέπω από ψιλά να λέω σε φίλους και γνωστούς
΄΄Όσο έζησα το ήθελα να ζήσω έτσι και το πίστευα να ζήσω έτσι
Είμαι εντάξει ΄΄
Ναι αυτή την εικόνα δεν μπόρεσα να την ξεπεράσω
Ξεκίνησα να ζωγραφίζω πάλι και ξέρεις προσπάθησα αλήθεια προσπάθησα αλλά δεν μπόρεσα να θυμηθώ τα μάτια σου ,ίσως γιατί δεν τα είδα ποτέ ίσως γιατί δεν ήμουν εκεί να δω την στάση σου
Καλή μου μην στραβώνεις δεν φταις εσύ
Ίσως δεν προσπάθησα πολύ
Ίσως ήμουν απασχολημένος με του ανεμόμυλους
Ίσως ακόμη δεν ήρθε η ώρα να δω
Μπορεί σε μια στάση ,σε μια ουρά στο ταχυδρομείου να καταλάβω ότι είσαι πίσω μου
Να ξέρεις θα το καταλάβω όπως και συ
Θα κουνηθεί ο αέρας θα μας κάνει σινιάλο
Μην ανησυχείς
Καληνύχτα…..

ΤΕΤΡΑΔΙΑ 2

ΕΔΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ http://zentikes.blogspot.com/2008/04/blog-post.html




Ψιχαλιζε
Μια ψιχαλα απο το πουθενα ,
Έστριψε λίγο το κεφάλι προς τα πάνω αλλά είδε απλά ένα καθάριο ουρανό
Κι όμως ψιχάλιζε
Ανατρίχιασε και κούμπωσε το άσπρο νυχτικό της έως το τελευταίο κουμπί
Το ήξερε ότι κάτι υπήρχε εδώ έξω
Το φοβόταν, αλλά ταυτόχρονα κάτι την έκανε να βγαίνει εδώ κάθε βράδυ
Χρώματα;;
Ναι χρώματα, αυτά που έβλεπε στα όνειρα της κάτι σαν ταπετσαρίες αλλά με μυρουδιά με αφή ,ήταν σκαλιστά πολύχρωμα ,να έτσι αν άπλωνε τα δάκτυλα της λες και τα άγγιζε
Ζεστά
Άφησε στο πάτωμα της βεράντας το τασάκι και το μπολ που κράταγε .Γεμάτο κουκούτσια , έβγαλε απ τον κόρφο της ένα πακέτο τσαλακωμένο, με τσιγάρα και έβγαλε ένα .
Δεν κάπνιζε
Απλά από τότε που ήρθε εδώ της αρεσε,στην βεράντα και μόνον εδώ .
Ενα περιπολο ακουστηκε να έρχεται από μακριά. Συντεταγμένο βήμα .
Πλησίαζε
Έκανε Ενα βήμα προς τα πίσω μην την δουν
Ένας νεαρός στρατιώτης σήκωσε το βλέμμα στο νυχτικό, που για μια στιγμή ανέμισε μα γύρισε το κεφάλι μπροστά μετά από τον δυνατό βήχα του διμοιρίτη.
Έβαλε το τσιγάρο στο στόμα


Μια σπίθα
Ενα φως .Αχνά δυο σκιές σχημάτισαν ενα πρόσωπο ,δυο χείλια κόκκινα.
Μια βαθεια εισπνοη
Ενα φύσημα
Σήκωσε με δύναμη τα δυο του χέρια και ξανακόλησε το πρόσωπο στο κάγκελα ,είχε σηκώσει ελαφρά την μύτη και έπιανε αυτό που ερχόταν
Άρωμα γιασεμί απ το νυχτικό π ανέμιζε ,μέντα από οδοντόκρεμα ίσως και καπνός, ναι βαρύς καπνός
Ρούφαγε με δύναμη και αυτός, ερχόταν, πέρναγε απ τον οισοφάγο στα πνευμονία και μετά εγκαταθιστόταν στο στομάχι ,σαν πόνος κάτι εκεί χαμηλά, κάτι απροσδιόριστο κάτι, σαν έρωτας, ναι σαν έρωτας
Όπως τότε που ήταν παιδί και πέρναγε απ το σπίτι της Μαρούλας και δεν μπορούσε να της μιλήσει γιατί πόναγε
Τι γλυκός πόνος
Είδε μια σπίθα να πετάγεται, να κάνει ένα μακρύ κύκλο και να προσγειώνεται κάπου αριστερά του ,άκουσε ενα αμυδρό θόρυβο σαν κλείνει μια πόρτα και άφησε τα χέρια απ τα κάγκελα.
Για λίγο τα μάτια του πλανήθηκαν στο παράθυρο ,μια άλλη μυρουδιά ήρθε στα ρουθούνια του
Ψιχάλισε;;
Πλησίασε στο αχυρένιο στρώμα κάθισε , έβγαλε το ένα πόδι απ την σαγιονάρα απαλά, ναι απαλά όπως βγαίνεις από μέσα της, μετά τον Ερωτά καθώς έχει ξαποστάσει δίπλα σου ,έβγαλε και την άλλη
Ξάπλωσε έκλεισε τα μάτια . Βρέθηκε μέσα του.
Περπάτησε λιγάκι μέσα στο μετωπιαίο λοβό μέχρι να φτάσει στην Μνήμη.
Είδε τα τετράδια ανάκατα μερικά πεσμένα κάτω
Το ήξερε άγγιζε τα ντύματα, τα χάιδευε ,ο πόνος στο στομάχι ξαναήρθε
Να μπορούσε να τα διάβαζε……………..

Ένα μικρό γράμμα!

Προς κάθε ενδιαφερόμενο:
Ξέρεις έρχονται γρήγορα πολύ γρήγορα
Σκέψεις ,εικόνες ,αισθήματα που μερικές φορές δεν τα προλαβαίνω
Είμαι σαν τον ψαρά που δεν ξέρει να ψαρεύει ,πνιγμένος σχεδόν σε μια λίμνη με ψάρια θέλει να έχει καλή ψαριά αλλά δεν προλαβαίνει να πιάσει αυτό που βλέπει για τι έρχεται άλλο και μετά άλλο και πάλι άλλο στην θέση του έτσι στο τέλος μένει με ένα ψάρι που και αυτό δεν είναι το καλύτερο που υπάρχει στην λίμνη .
Αν μπορούσα να έγραφα για μένα θα έγραφα δυο στίχους από ένα τραγούδι του Beck που λέει
Im a loser baby
Wy don’t kill me
Η ακομη καλυτερα θα σου τραγουδαγα ενα στίχο του Παύλου
Που λέει:
Συνεχεία μπερδευόμουνα
Μ αυτούς που εμπιστευόμουνα
Ναι αυτό είναι καλύτερο .Έχω ένα μεγάλο ελάττωμα για την σημερινή εποχή
Δίνω αμέσως αυτό που έχω να δώσω και ξερεις,ολοι περιμένουν ακόμη κάτι περισσότερο
Δεν μπορεί κάτι θα έχεις ακόμη ,σκέφτονται
Αλλά δεν έχω κάτι είμαι ανοιχτό βιβλίο .Χαρτί.
Απογοητεύω έτσι τους ανθρώπους και μένω μόνος
Δεν είναι άσχημα να είσαι μόνος.
Δεν πονάει πάντα, και γω τώρα ειδικά είμαι παρά πολύ καλά
Είμαι λες μπορώ να κάθομαι στο δάσος και να βλέπω τα δέντρα μεγαλώνουν .Αλήθεια .
Φαντάσου να κάθεσαι σε ένα παλιό κούτσουρο και βλέπεις απέναντι σου το εύθραυστο κλαράκια μιας ιτιάς και να το βλέπεις με μιας να γίνεται στην αρχή ευλύγιστος κορμός και μετά να αντέχει στον άνεμο να χοντραίνει να απλώνει φυλλωσιές και να γίνεται ένα μεγάλο ανθεκτικό δέντρο
Αυτό βλέπω κάθε μέρα να γίνεται με τα παιδία μου γίνονται δεντράκια και περιμένω να γίνουν δυνατά γέρα δέντρα.
Ένα άλλο ενοχλητικό ελάττωμα για μένα είναι ότι ενώ Θυμάμαι σχεδόν όλους τους στίχους του Παύλου δεν θυμάμαι κανέναν δικό μου έχω πει και γω σοφίες αλλά ίσως τις θυμάται κάποιος άλλος
Είδες ;;σχεδόν σου έγραψα ένα γράμμα ,μικρό ίσως ,και σίγουρα δεν ξέρω αν θα χαρείς για μένα αλλά θα σου πω κάτι ακόμα
Βρέθηκα πριν μερικές μέρες με κάτι Άγγλους φίλους και πήγαμε με το τραμ στο κέντρο
Βλέποντας τον γιο τους να ξεκαρδίζεται καθώς κρεμόταν απ τις χειρολαβές σκέφτηκα:
Πόσο μικρό πράγμα είναι ευτυχία και πόσο κοντά μας είναι ………………..>